rolling days: kwietnia 2016

W ostatni weekend mam okazję testować samochód, którego nigdy sobie nie kupię. Pojawia się możliwość wypożyczenia służbowej beemki, więc wybieramy się z Madzią nad morze. Łódź – Łeba – Łódź to Idealna trasa na przepędzenie auta, największa część to nowa autostrada, reszta, malownicze Kaszuby.

Samochód to BMW F10 535D X-drive z 2013 roku chyba w maksymalnie wybajerzonej wersji, jaka w ogóle była dostępna. Przymierzam się do niego jak pies do żaby, bo tego typu nowoczesne rozwiązania są mi zupełnie obce i z rezerwą podchodzę do wszechobecnych piszczących, świecących i pikających urządzeń codziennego użytku, co to mają to życie ułatwić a zmuszają do nauki. Na szczęście krążące po firmie legendy na temat tego, jak to trzeba mieć papierową instrukcję obsługi, żeby w ogóle ruszyć nim z miejsca okazały się mocno przesadzone. Cała instrukcja wyświetla się na ekranie.

Liczba guziczków i światełek trochę przytłacza, ale przeznaczenie jakiś 60% z nich jest mi znana, kolejnych 20% można się domyślić a bez znajomości ostatnich 20% mogę spokojnie opuścić ten świat. Szczerze mówiąc wolę już to, niż jakiś jeden dotykowy tablet od wszystkiego. Tablet zresztą tez jest.

Pierwsza fajna funkcja, która od razu rzuca się w oczy i powinna przyjąć się we wszystkich samochodach przyszłości to uproszczony wyświetlacz typu HUD. Pomysł prosty a efekt rewelacyjny. Zwykły ekranik za zegarami wyświetla aktualną prędkość i ograniczenie, które odbijają się w przedniej szybie, powodując wrażenie projekcji na drodze. Dzięki temu najważniejsze informacje mamy zawsze przed oczami. Automatycznie przyjmuję wyzwanie i staram się nie jechać wolniej niż wskazuje wyświetlany „target”. To się chyba nazywa grywalizacja, a może nie.

Żeby dojechać nad morze, najpierw trzeba przebić się przez korki Miasta Meneli i tu niestety nie mam dobrych wiadomości dla potencjalnych nabywców F10. Kierunkowskaz działa tak precyzyjnie, że bardzo delikatne muśnięcie skrzydła motyla, powoduje włączenie kierunku na chwilę, co przydaje się przy zmianie pasa ruchu. Niestety delikatne muśnięcie tylko-nieco-większego motyla, powoduje włączenie kierunkowskazu na stałe. Następnie ten sam motyl próbuje wrzucić kontrę żeby to g… wyłączyć i sami już wiecie co się dzieje. Debil w beemce mruga to w lewo to w prawo bezskutecznie próbując skasować kierunkowskazy. No – to już sobie odpuszczam i dołączam do 99% kierowców BMW olewających kierunki w mieście.

Druga sprawa: Nie ogarniam kupowania samochodu, który w tej wersji kosztuje pewnie tyle, co domek na przedmieściach i jednoczesnego ”oszczędzania paliwa” na każdych światłach w mieście. Oczywiście to też można wyłączyć jednym przyciskiem, ale po co w ogóle ten przycisk i cały cyrk z gaszeniem turbo diesla co 30 sekund? Mój eco-bullshit-meter wskakuje na czerwone pole.

Trochę sobie narzekam, tak dla jaj, bo poza powyższym nie ma się do czego przyczepić. Po wyjechaniu z korków to jest maszyna do połykania kilometrów i robi to naprawdę bardzo dobrze. Jest to oczywiście najlepiej prowadzący się samochód, jaki miałem okazję prowadzić i lepszego pewnie długo prowadził nie będę. Bardzo mocny silnik, według producenta ma 5.1 sekund do setki. Mi udaje się wycisnąć 6.5 sekundy, ale to pewnie dlatego, że robię to na automatycznej skrzyni i nie zgłębiam tajników manualnej zmiany biegów. Anyway jest bardzo dynamiczny i w połączeniu z napędem na 4 koła nie ma najmniejszych problemów z wyprzedzaniem kogokolwiek, gdziekolwiek i przy dowolnej prędkości.

Warunki są dobre i na autostradzie nie zauważam nawet, kiedy przekraczam 200 kmh, to tak jakby moim kompaktem jechać 120.

Tak sobie miło i komfortowo jedziemy a tu nagle alarm: spadek ciśnienia w kołach. Zatrzymuję się wiec na najbliższej stacji i faktycznie uzupełniam brak w jednym kole, potem na następnej znowu, ale już widzę, że szybko schodzi więc pomimo, że to opony runflat, decydujemy się wezwać assistance, bo już jest ciemno, jesteśmy w Wejherowie, nie ma koła zapasowego a wszystkie zakłady wulkanizacyjne w okolicy są pozamykane. Dzięki słabej gumie poznajemy miłego Pana Jo z lawety. Odbiera nam przedwcześnie nasz skarb. Na pocieszenie już tylko ponad godzinkę później siadam z kółkiem Hyundaia i40.

Hyundai jest generalnie spoko, bo benzyna 1.6 i łatwo go obsłużyć, ale to miał być weekend z BMW ehhh. Późną nocą zajeżdżamy do celu a już o 9:00 rano mam telefon z centrali, że „coś złego dzieje się z moją beemką w Wejherowie, samochód został zdalnie zablokowany i co ja mogę na ten temat powiedzieć?” Cóż Madzia dzwoni do Pana Jo i słyszymy, że nie może zjechać z lawety, bo jest zablokowany. Czyli system satelitarny działa.

Takie tam z beemką. A nie, czekaj!

Około 11:00 w Wejherowie zdajemy Hyundaia i przesiadamy się do odblokowanej już beemki. Szybciutko robimy zaległe 60 km do Łeby i po sprawie, znaczy weekend uratowany.

W niedzielę wracamy przez Kaszuby lokalnymi krętymi drogami, podziwiamy malownicze pagórkowate widoczki, relaksujemy się na ostatnim leśnym parkingu i wpadamy na autostradę. Dalsza droga przebiega już bez większych przygód, jeśli nie liczyć fałszywego alarmu z ciśnieniem w kołach, który to skutecznie podnosi mi ciśnienie w układzie krążenia.

Podsumowując krótko: Irytujący samochód do miasta, za to rewelacyjny na trasę pod warunkiem użycia dobrej opony. Pojeździłbym nim jeszcze, ale nie muszę. Dziś po pracy z ulgą wsiadam do swojego compacta by przeciskać się przez miejską dżunglę do domu.

Specyfikacja i zdekodowany VIN

Od dawna oczekiwana wiosenna edycja Parszywej na nowym torze koło Ptaka zaczyna się bardzo nieoczekiwanie, bo dokładnie zgodnie z wcześniej opublikowanym harmonogramem. To spory szok i prawie się przez to spóźniamy. W ostatniej chwili odbieram numer i stawiam się do losowania. Wybieram pozycję A-1 i to oznacza, że jadę w pierwszej rundzie o 11:00.

Kółko zapoznawcze - trasa bardzo ciekawa, chyba trochę dłuższa niż zimą, obejmuje jedno bardzo niebezpieczne miejsce: stromy zjazd połączony z zakrętem 90 stopni. Jest ciepło i sucho, na trasie trochę płytkiego błota i żadnych wielkich dziur ani głazów, dlatego można jechać stosunkowo szybko.

Dziś znów robią badanie alkomatem przed rundą, tym razem działa już za pierwszym razem. Jadę prawie z pierwszej pozycji a na tor jednocześnie staje 19 samochodów, trochę się w związku z tym rozpychamy na pierwszym okrążeniu. Staram się szczególnie uważać na zjeździe żeby z nikim się tam nie zetrzeć, bo wtedy dachowanie gwarantowane. Poza tym miejscem, warunki pozwalają jechać bardzo szybko (jak na wrak race), więc jest naprawdę duża radocha.

Runda ma 10 minut i nie ma spychaczy. Początkowo micra walczy dzielnie, ale już na trzecim okrążeniu wyczuwam momenty, gdy się lekko dusi. Ta zadyszka powiększa się z minuty na minutę i kończy się kompletnym bezdechem. W zasadzie w stałych punktach, gdzie jest większe obciążenie, czyli za ostrymi zawrotkami, mam problemy z wkręceniem silnika na obroty. Jak już się rozpędzi to zasuwa jak dzik, ale na piątym okrążeniu wiem, że stan pacjenta szybko się pogarsza i mam niewiele czasu. Zaczynam więc żyłować ile się da, wyprzedzam na prostych i zaraz za zakrętem jestem wyprzedzany. Micra wydaje ostatnie tchnienie mniej więcej w okolicy mety. Wcześniej jeszcze udaje mi się zdjąć oponę z felgi.

Do boksu trzeba pchać, ale na pocieszenie tego pechowego jednak występu, wita mnie najliczniejsza grupa fanów, jaką kiedykolwiek widziałem. Przez chwilę czuję się jak gwiazda Dakaru a tego nie można kupić za żadne pieniądze.

Jak można było przewidzieć, w drugiej rundzie jedno auto zalicza dachowanie na "tym" zakręcie. Szybko jednak nudzi nam się oglądanie i jedziemy na pizze.

rolling days

poniedziałek, 11 kwietnia 2016

White M-Power

niedziela, 3 kwietnia 2016

No i dupa