Świdowiec

Budzi nas jakiś kretyn na motorze ok 6:00 rano, zapala, gasi, jeździ w tą i spowrotem przez około godzinę.

Po śniadaniu kontynuujemy trasę wskazaną przez Wasję. Pokrywa się w dużej mierze z tym co planowałem wcześniej tylko nie miałem dobrego pomysłu na podjazd. Teraz jesteśmy już na górze i płyniemy przez pocztówkowe krajobrazy.

 

Pijemy kawę nad stawem 

a potem ok 15:00 zjeżdżamy w dół przy wyciągach narciarskich. Ten dzień choć krótki uważam za najbardziej udany. 

Jeszcze dziś chcemy nocować w Polsce. Wpadamy na dość dużą tranzytową trasę, jest całkiem dobra, najlepsza jaką dotychczas widziałem w UA, można jechać 100-110 km/h. Po drodze mijamy kilka atrakcji.  

Moją uwagę zwraca fakt, że nieliczne przydrożne parkingi są wyposażone w podwyższenie/kanał dla samochodów. Oczywiście - gdy Ukraińska rodzinka zatrzymuje się Ładą na kanapkę i siusiu, ojciec wjeżdża na kanał i dokręca to co się poluzowało w zawieszeniu – genialne ;)

Gdzieś między Mukaczewem a Użhorodem mijamy rowerzystę. Niebieska koszulka z flagą Polski, czarny rower, sakwy – to Tomek! 

Próbował czerwonego szlaku ale z obciążeniem nie dał rady. Zjechał z gór i pedałuje do domu.

Na granicę UA/SK dojeżdżamy tuż przed zachodem słońca. Niestety strażnik nie dopuszcza nas do kontroli ze względu na brudny samochód (WTF?) Szukamy myjni, na szczęcie jest jedna czynna w pobliżu. 

Kontrola jest bardziej drobiazgowa niż ostatnio ale nic nie znajduje. Ciekawe że Polaków traktują ze specjalną uwagą, inni przechodzą tylko kontrolę paszportową, widać zasłużyliśmy sobie na opinię przemytników. Około 21:00 jesteśmy na Słowacji, dziś jeszcze ok 200 km do Moszczenicy. 

Drążek

Rano żegnamy się z Tomkiem, okazuje się, że jednak naprawdę jeździ rowerem =]

Wybieramy się na szlak z Ust Czorna, który wcześniej zaczęliśmy. Grześ jeszcze raz zajeżdża do mechanika bo z tym stukaniem nie chce jechać w góry. Niestety nigdzie w pobliżu nie ma szansy by zdobyć niezbędną część. Więc ostatecznie z Grzesiem też się żegnamy.

U mechanika poznajemy Wasję, właściciela mocno stuningowanego GAZa 66.

Samochód robi wrażenie nie tylko ze względu na wygląd, ma na wyposażeniu m.in. takie bajery jak centralne sterownie ciśnieniem w kołach! Wasja wskazuje nam „obowiązkową” trasę na grzbiety Świdowca. Ponoć podjazd jest łagodny. Wiem, że właściwego Świdowca niewiele przejechaliśmy wcześniej, więc chętnie przystaję na pomysł, by dziś tam właśnie jechać. 

Ok 12:00 ruszamy. Podjazd w górach faktycznie stosunkowo łatwy ale dojazd przez wiochy to zupełnie inna historia. Kilkanaście kilometrów drogi księżycowej. Do wielu najróżniejszych hałasów w naszym aucie dochodzą coraz to nowe. Ok 1100 mnpm jest fajna polanka i miejsce na ognisko, zatrzymujemy się tam na obiad. 

Kilkaset metrów przed polanką słyszałem jakieś dziwne zgrzyty więc sprawdzam zawieszenie. To co widzę nie napawa mnie optymizmem.

Demontuję drążek i bardzo powoli i ostrożnie zjeżdżamy do Ust Czorna by poszukać mechanika który to pospawa. Ok 18:00 mamy już problem rozwiązany.

Jedziemy ponownie na polankę żeby jeszcze wykorzystać jutrzejszy dzień na właściwy przejazd połoninami Świdowca.

Robimy pierwszy (i ostatni) dziki nocleg na tych wakacjach. Miejsce jest fajne, trochę wieje, robimy ognisko.

Szlaban

Fuck! Zapomniałem dziś włożyć karty SD do kamerki – nic się nie nagrało :( Na szczęcie zdjęcia są.

Rano niebo się stopniowo przejaśnia więc jest szansa że nasze picie nie poszło na marne.

Przy śniadaniu parzę sobie rękę nad czajnikiem.

Ok 12:00 jedziemy na trasę którą wyznaczyłem wcześniej z Krasnej na Świdowiec. Dziś również z Tomkiem. Jest OK ale w pewnym momencie robi się zbyt stromo i błotniście - znów musimy zawrócić.

Niebo jest już zupełnie czyste, więc jedziemy do Dubowe powtórzyć wczorajszą trasę. Widoki są wspaniałe, odcinki wczoraj trudne dziś są łatwiejsze.

Mijamy punkt w którym wczoraj zawróciliśmy wjeżdżamy na szczyt a potem jedziemy stromymi zawijasami w dół.

Niestety w pewnym momencie w lesie jest bardzo stromy zjazd w błocie, nie wysechł od wczoraj, jest zbyt niebezpieczny by ryzykować.

Z trudem wracamy po własnych śladach pod górkę i podziwiamy widoki w przeciwnym kierunku. Już teraz dzień można zdecydowanie zaliczyć do udanych. 

Próbujemy zjechać w innym miejscu niż podjechaliśmy i trafiamy na bardzo dobrze utrzymaną drogę, są nawet znaki drogowe! Ku naszemu zdziwieniu na końcu drogi leśnik zbiera opłaty. Miły facet, częstuje nas kawą. Za szlabanem droga drastycznie pogarsza się. Ten zjazd był bez sensu bo nadkładamy mnóstwo kilometrów po takich wybojach, że zysk z odcinka płatnego jest żaden. 

 
Grześkowi cos zaczyna stukać w zawieszeniu (nie żeby nam nie stukało) Na dole w Kalyny szukamy mechanika. Gościu uspokaja Grześka, że to nic i może jechać dalej. 

Jemy obiadokolację w „złotym pałacu” i zawijamy do turbazy.